முதலில் கார்ல் மார்க்சின் அந்த முழு மேற்கோள் வடிவம் : (பேரா.கா. சிவத்தம்பியின் மொழியாக்கம். நானும் பெ. மணியரசனும் எழுதிய ‘பாரதி ஒரு சமூகவியல் பார்வை’ எனும் நூலுக்குப் பேராசிரியர் எழுதிய முன்னுரையில் இது உள்ளது.)
“மதம் என்பது தன்னைத்தானே அறிந்துகொள்ளாத, அன்றேல் தன்னை மீண்டும் இழந்துவிட்ட மனிதனின் சுயப் பிரக்ஞையும் சுய உணர்வும் ஆகும். ஆனால் மனிதன் என்போன் இந்த உலகத்திற்கு அப்பாலே குந்தியிருக்கும் ஒரு கருத்துப் பொருளன்று. மனிதன் என்பது மனிதனின் உலகம், அரசு, சமூகம். சமூகம்தான் மனிதன். இந்த அரசு, இந்த சமூகம் மதத்தை உன்டாக்குகிறது. மதம் என்பது மறுதலையான (தலைகீழான) உலகப் பிரக்ஞை ஆகும். ஏனெனில் மதத்தில் தலைகீழான ஒரு உலகமே காணபடுகிறது. மதம் என்பது அந்த உலகின் பொதுக் கொள்கை (திருஷ்டாந்தம்) ஆகும்; அதன் பல்களஞ்சியச் சுருக்கம் ஆகும். அதன் தீர்க்கத்தின் சனரஞ்சக உரு ஆகும்; அதன் உற்சாக நிலை ஆகும். அதன் அற அங்கீகாரமாகும். அது பற்றிய தோற்றத்துக்கும் நியாயப்பாட்டுக்குமான ஊற்றுக் கண்ணாகும்.அது மாநிட சாரத்தின் அதி கற்பனாபூர்வ நிலைப்பட்ட தெரிநிலையாகும். ஏனெனில் உண்மையில் மானுடசாரம் என்பதற்கு எதிரான போராட்டம் என்பது உண்மையான இருப்பு நிலையில்லை. மதத்திற்கு எதீரான போராட்டம் என்பது, மறைமுகமாக மதம் எனும் (ஆத்ம) உயிர்ப்புச் சுகந்தத்தைக் கொண்ட உலகத்துக்கெதிரான போராட்டமேயாகும்.
மத அவலம் (அதாவது மதத்தினில் இடம் பெறும் ஆத்ம அவலம்) என்பது ஒரேவேளையில் உண்மையான அவலத்தின் வெளிப்பாடாகவும், அந்த உண்மையான அவலத்திற்கெதிரான எதிர்ப்பாகவும் அமைகின்றது. மதம் என்பது ஆத்ம உயிர்ப்பற்ற ஒரு நிலைமையின் உயிர்ப்பாக இருப்பதுபோல், ஒடுக்கப்பட்ட மனிதனின் பெருமூச்சாக, இதயமற்ற உலகின் இதயமாக உள்ளது. அது வெகுசனத்தின் அபின்.
மாயையான இன்பத்தினைத் தரும் மதத்தினை அழிப்பதென்பது மக்களுக்கு உண்மையான இன்பத்தைத் தரல் வேண்டுமெனக் கோருவதாகும். நடைமுறை நிலைமைகள் பற்றிய மாயையிலிருந்து விடுபட வேண்டுமென்ற கோரிக்கை, மாயைகள் தேவைப்படுகின்ற நடைமுறை நிலைமை ஒன்றினைக் கைவிடுவதற்கான கோரிக்கை ஆகும்”
கார்ல் மார்க்ஸ் ஜெர்மன் மொழியில் எழுதிய வாசகங்களின் ஆங்கில வடிவத்தையும் படித்துவிடுதல் நலம். அது கீழே:
“Religion is, indeed, the self-consciousness and self-esteem of man who has either not yet won through to himself, or has already lost himself again. But man is no abstract being squatting outside the world. Man is the world of man – state, society. This state and this society produce religion, which is an inverted consciousness of the world, because they are an inverted world. Religion is the general theory of this world, its encyclopaedic compendium, its logic in popular form, its spiritual point d’honneur, its enthusiasm, its moral sanction, its solemn complement, and its universal basis of consolation and justification. It is the fantastic realization of the human essence since the human essence has not acquired any true reality. The struggle against religion is, therefore, indirectly the struggle against that world whose spiritual aroma is religion.
Religious suffering is, at one and the same time, the expression of real suffering and a protest against real suffering. Religion is the sigh of the oppressed creature, the heart of a heartless world, and the soul of soulless conditions. It is the opium of the people.
The abolition of religion as the illusory happiness of the people is the demand for their real happiness. To call on them to give up their illusions about their condition is to call on them to give up a condition that requires illusions. The criticism of religion is, therefore, in embryo, the criticism of that vale of tears of which religion is the halo.”
இப்போது இது குறித்த பேராசிரியர் சிவத்தம்பியின் கருத்தைக் காண்போம்:
“மதம் மக்களின் அபின் என்று சொல்லப்பட்ட கூற்றின் பின்னணி இதுதான். உண்மையான அவலத்திலிருந்து அவனை விடுவிக்கும் “உண்மையான கவலைபோக்கி”யின் உருவமாகவே அபின் குறிக்கப்பட்டுள்ளது. போதையைப் பஞ்சமா பாதகங்களில் ஒன்றாகக் கருதும் எமது பண்பாட்டில், அது முற்றிலும் வேறுபட்ட ஒரு கருத்தினை (‘வேறுபட்ட’ என்பதிலும் பார்க்க ‘திரிபுபட்ட’ என்று சொல்வதே பொருத்தம்) கொடுத்துள்ளது. மதம் பற்றிய மிக்க அனுதாபமுள்ள கண்ணோட்டமிது என்பதிற் கருத்து வேறுபாடு இருக்க இயலாது.”
பேராசிரியர் சிவத்தம்பி அவர்கள் மதங்களை, குறிப்பாகப் பக்தி இயக்கத்தைச் சற்றே அனுதாபமாகக் காணக் கூடியவர். முழுமையாக அவர் சொல்வதை நாம் ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டாம். நாமும் பேராசான் கார்ல்மார்க்சின் வாசகங்களை ஊன்றி ஊன்றிப் படிப்போம். ஆங்கில வாசகங்களும் உள. அவற்றை வாசிப்பது இன்னும் நலம்.
மார்க்சின் வாசகங்கள் சிக்கலாக இருப்பதற்குக் காரணம், அவருக்கு எளிமையாய் சொல்லத் தெரியாது என்பதல்ல. பிரச்சினை மிக மிகச் சிக்கலானது என்பதுதான். சிக்கலான பிரச்சினைகளையும் மிகை எளிமைப் படுத்திப் படுத்திப் (over simplify) புரிந்து கொண்டே பழக்கப்பட்டுவிட்ட நமக்கு இது கஷ்டந்தான். ஆனால் சிக்கலானவற்றை மிகை எளிமைப்படுத்திப் புரிந்து கொள்ளும்போது அதற்குப் பெயர் புரிந்து கொள்வதல்ல. அது நம்மை நாமே ஏமாற்றிக் கொள்வது (அல்லது சொரிந்து கொள்வது என்றும் சொல்லலாம்).
மார்க்ஸ் இதை 1844ம் ஆண்டில் எழுதுகிறார். ( Marx, K. 1976. Introduction to A Contribution to the Critique of Hegel’s Philosophy of Right.Collected Works, v. 3. New York.). ஹெகலியத் தாக்கம் மிகுந்திருந்ததாகச் சொல்லப்படும் ‘இளம் மார்க்சின்’ வாசகங்கள் இவை. அந்நியமாதல் குறித்து அவர் எழுதிக் கொண்டிருந்த காலம் அது. தான் உற்பத்தி செய்த பொருள்களிலிருந்தே அந்நியப்படுகிற மனிதன் அதன் ஊடாக அனைத்திலிருந்தும் அந்நியப்பட்டுவிடுகிறான்.
“Religion is the opiate of the masses”. Opium –அபின் ஒரு வலி நீக்கியாக மருத்துவத்தில் பயன்படுவதுண்டு. ஆனால் அந்த வலி நீக்கம் தற்காலிகமானதுதான். நிரந்தரமாக வலியிலிருந்து விடுபடுவதற்கு நாம் வேறு சிகிச்சைதான செய்தாக வேண்டும். வலியை ஏற்படுத்துகிற நோய் நீங்கும்போது அவனுக்கு அந்த வலி நீக்கி தேவைப்படாது. ஆனால் நோயுள்ளபோது அவனுக்கு இந்த வலி நீக்கி தேவைப்படும் நிலையை நாம் வெகு அனுதாபத்துடன் புரிந்து கொள்ள வேண்டியுள்ளது.
தான் இழந்துபோன, தன்னிடமிருந்து பறிக்கப்பட்ட இவ்வுலகையும், அதற்கான காரணங்களையும் தலைகீழாகப் புரிந்து கொள்ளவைத்து அதன் மூலம் அவனுக்கு ஒரு தற்காலிக ஆறுதலை மதம் அளிக்கிறது.
மதத்தின் இந்தப் பங்கைப் புரிந்து கொள்வதென்பதுதான் மதத்திற்கெதிரான போராட்டத்தின் முதற்படி. தந்தை பெரியார் போன்ற ஒருவர், ஒரு வாழ்நாளை மத நம்பிக்கைகளுக்கு எதிராக அர்ப்பணித்த இந்த மண்ணில் அவ்வளவு எளிதாக இந்த நம்பிக்கைகளை வீழ்த்திவிட முடிய வில்லையே என்கிற கேள்விக்கான பதிலை நாம் இங்கிருந்துதான் தொடங்க வேண்டும்.
மத நம்பிக்கைகளிலிருந்தும் அது மனிதர்க்கு அளிக்கும் ஆறுதல்களிலிருந்தும் விடுதலை பெறுவதென்பது, மத நம்பிக்கைகள் தேவைப்படுகிற சூழலிலிருந்து அவர் விடுதலை பெறுவதில் அடங்கியுள்ளது.
ஒரு கேள்வி எழுவது தவிர்க்க இயலாதது. அப்படியான ஒரு விடுதலையை நோக்கி நகர்வதற்கு இந்த நம்பிக்கைகள் தடையாக உள்ளனவே. இவற்றிலிருந்து விடுபட்டால்தானே ஒருவர் உண்மையான விடுதலையை நோக்கி நகர முடியும்?
பிரச்சினையை அதன் முழுமையோடு புரிந்து கொள்ளாவிட்டால் பின் இப்படி கோழி முந்தியா, முட்டை முந்தியா என்கிற விடை தெரியாத கேள்விக்குள் அமிழ்வது தவிர்க்க இயலாது.
கட்டுரை முடியாததுபோல உங்களுக்குத் தோன்றலாம். முதலில் இது கட்டுரையே அல்ல என்பதை நினைவுபடுத்தி விடுகிறேன். முடிவைச் சொன்னால்தான் அது கட்டுரை என்பதுமில்லை. என்னைப் பொருத்தமட்டில் வாசிப்பவர்களிடம் ஏதேனும் கேள்விகள் எழுந்தால் நான் வெற்றி பெற்றதாகக் கருதிக் கொள்வேன்.
“மதம் மக்களின் அபின்” என்கிற மார்க்சின் செறிவு மிக்க அற்புத வரியை நாம் எவ்வளவு சுருக்கிப் புரிந்து கொள்கிறோம் என்பது குறித்த ஒரு எளிய உசாவல்தான் இது.